The Sinking City – Greek Review

Σε λένε Charles Winfield Reed και είσαι πρώην ναύτης του Πολεμικού Ναυτικού, τώρα δουλεύεις σαν ιδιωτικός ερευνητής – ντετέκτιβ – λύνοντας υποθέσεις για να βγάλεις τα προς το ζην, όμως η έρευνα σου αυτή τη φορά είναι πιο προσωπική.

Καταφθάνεις στην πόλη Oakmont ψάχνοντας να βρεις την αιτία για τους εφιάλτες που σε βασανίζουν κάθε βράδυ, είσαι στο λιμάνι αλλά δεν μπορείς να φύγεις από την περιοχή γιατί έχει χαθεί ο γιός ενός τοπικού παράγοντα υπό περίεργες συνθήκες. Ο μόνος τρόπος για να φύγεις είναι να λύσεις το μυστήριο. Κατευθείαν στα βαθιά.

Το Oakmont – μια πόλη που θυμίζει διάφορες πόλεις των ιστοριών του Lovecraft – γεμάτη νεο-αφιχθέντες Innsmouthers και άλλους περίεργους τύπους – σου δίνει ένα κρύο καλωσόρισμα, αλλά μετά είσαι έτοιμος να την τριγυρίσεις όλη.

Έχω τερματίσει όλα τα παιχνίδια της σειράς Sherlock Holmes από τη Frogwares, καθώς και το τελευταίο Call of Cthulhu, αλλά και το παλιό Call of Cthulhu: Dark Corners of the Earth. Tο Sinking City είναι ουσιαστικά το πάντρεμα αυτών και κάτι παραπάνω – η πόλη είναι πιο ελεύθερη και πολύ μεγαλύτερη, τα τέρατα δεν είναι στημένα και η σειρά των πραγμάτων λιγότερο καθορισμένη.

Η φόρμουλα έχει βελτιωθεί με κάθε τίτλο της Frogwares, όπως και τα γραφικά, η πόλη του Oakmont και οι χαρακτήρες που ζουν εκεί είναι ακριβώς αυτό που θα ήθελε ένας φαν του Lovecraft – Innsmouthers, τέρατα, συννεφιά και γενικά ‘ατμόσφαιρα’ και γλίτσα. Φύκια, πεθαμένα χταπόδια και φάλαινες, σαπίλα και καταστροφή. Η πόλη του Oakmont έχει περάσει από χίλια κύματα, για αυτό και η μισή βρίσκεται κάτω από το νερό.

Χρησιμοποιείς μια βάρκα για να προσπελάσεις τα σημεία τα οποία έχει καταπιεί η θάλασσα και το μπάνιο απαγορεύεται και ας μην έχεις φάει, γιατί υπάρχουν πλάσματα μέσα που θα φάνε εσένα. Θα βρεθείς σε πλημμυρισμένα υπόγεια και υπόγειες σπηλιές. Θα βρεις αρχαία αντικείμενα και θα δεις περίεργα πλάσματα.

Ψάχνοντας για στοιχεία συναντάς διάφορους χαρακτήρες, με πληθώρα προβλημάτων, αλλά ένα πρόβλημα κυριαρχεί: η τρέλα. Η ίδια τρέλα που σε οδήγησε σε αυτή την καταραμένη πόλη, που δεν υπάρχει καν στο χάρτη.

Ερευνώντας τις διάφορες υποθέσεις φτάνεις όλο και πιο κοντά στη λύση και την πηγή. Υποθέσεις φυσικά τις οποίες εξιχνιάζεις σαν ντετέκτιβ με έρευνα σε βιβλιοθήκες, δημαρχεία, σπίτια, αρχεία εφημερίδων, αλλά και με τη χρήση κάποιων δυνάμεων που έχει ο Charles, συγκεκριμένα μπορείς να δεις στιγμές του παρελθόντος κοιτώντας συγκεκριμένα αντικείμενα, μπορεί να δει την ‘αύρα’ διαφόρων συμβάντων και έτσι να ξέρει τι έγινε όντως. Έχεις όμως και τη βοήθεια πνευμάτων που σε οδηγούν σε σημεία ενδιαφέροντος όπως αντικείμενα, σύμβολα ή μαγεία, βέβαια όλα αυτά δεν είναι ‘τζάμπα’, η χρήση της ενόρασης, καθώς και η όψη τεράτων, πτωμάτων και εξωπραγματικών στοιχείων επηρεάζουν την πνευματική κατάσταση του Charles, με αποτέλεσμα προβλήματα στην όραση, οράματα, αλλά και game over.

Η μουσική έχει επίσης καλά στοιχεία, αν και νομίζω θα έπρεπε να υπάρχουν περισσότερα κομμάτια για να υπάρχει μεγαλύτερη ποικιλία, όμως όλοι οι διάλογοι είναι voiced και δεν υπάρχει κάτι ενοχλητικό.

Το παιχνίδι όμως έχει και μάχη, πράγμα που οι άλλοι τίτλοι που ανέφερα δεν είχαν ή αν είχαν δεν ήταν τόσο ελεύθερη. Τα τέρατα είναι ενδιαφέροντα, γιατί σε πλησιάζουν προσπαθώντας να αποφύγουν τις σφαίρες σου, η παρουσία τους στο οπτικό σου πεδίο σε ωθεί προς την τρέλα, έχουν επίσης μια αίσθηση Silent Hill 2.

Γενικά βρίσκονται σε περιοχές που σηματοδοτούνται ως ‘infested’, αλλά υπάρχουν και περιοχές που ανακαλύπτεις εσύ ότι έχουν γεμίσει τέρατα καθώς προσπαθείς να φτάσεις στον επόμενο προορισμό σου – γενικά όμως μπορείς να αποφύγεις τη μάχη σχεδόν εξ ολοκλήρου – κάτι το οποίο το Pen n Paper RPG Call of Cthulhu, στο οποίο βασίζονται όλα αυτά, είναι βασική συμβουλή: του τρεχάτου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ.

Δεν είναι το καλύτερο combat system, αλλά όχι και το χειρότερο, οπότε δε νιώθεις και άσχημα αν το παραλείψεις.

Τώρα τεχνικά το παιχνίδι έχει μερικά θέματα, κυρίως καθώς περπατάς μέσα στην πόλη ή με τη βάρκα με αντικείμενα που εμφανίζονται απότομα(pop-in), καθώς και χαρακτήρες που επίσης εμφανίζονται από το πουθενά. Τα περισσότερα από αυτά είναι θέμα tweaking και θεωρώ πιθανό να διορθωθούν με κάποιο patch. Το παιχνίδι πάσχει από το λεγόμενο ‘eurojank’, αλλά σε μικρό βαθμό.

Στον αντίποδα όμως τα γραφικά έχουν τρομερές λεπτομέρειες και υφές, οι χαρακτήρες επίσης, Μου άρεσαν ιδιαίτερα οι Innsmouthers, αλλά γενικά τα ρούχα εποχής, τα αντικείμενα, σπίτια και αυτοκίνητα – ακόμα και τα πλοκάμια και τα σιχαμένα φύκια. Δεν περίμενα κάτι λιγότερο όμως από τη συγκεκριμένη εταιρία.

Ο χειρισμός είναι καλός και με ποντίκι-πληκτρολόγιο, καθώς και με χειριστήριο Xbox, με μόνο πρόβλημα ίσως ότι μερικές φορές σκάλωσα σε κάποια σημεία. Τo GUI είναι επίσης responsive και καθαρό, ευχάριστο με το χειριστήριο και με χρήσιμες λειτουργίες όπως το να μπορείς να κάνεις ‘pin’ στοιχείο στην οθόνη ή στο χάρτη.

Το σύστημα crafting δε με ενθουσιάζει, αλλά γενικά δεν έχω κάποια αγάπη για το crafting σαν mechanic, δε βλέπω τη διαφορά μεταξύ του να μαζεύω σφαίρες ή να μαζεύω τα υλικά για σφαίρες και να πατάω ένα κουμπί να της φτιάξω, πέρα από την ενόχληση.

Τώρα που γράφω το review δεν έχω φτάσει ακόμα στο τέλος της ιστορίας, αλλά θέλω να εξιχνιάσω και την τελευταία υπόθεση και ήδη σκέφτομαι ότι θα μου λείψει το περπάτημα στο σάπιο Oakmont καθώς παίζει jazz και εγώ ψάχνω να βρω το διαμέρισμα του επόμενου καημένου που έχει ανοίξει κάποιο βιβλίο με αρχαία μαγεία που δεν κατανοεί.